Giriş-gelişme-sonuç döngüsüne o kadar çok alışmışız ki, bizim olmayan her şeyden bunu bekler olmuşuz.
Oysaki girişi doğum olan ve sadece sonucu olmayan bir geliş(eme)meden ibaretiz
Bundandır ki sanırım asla tatmin olmuyoruz sonucu olmayan şeylerden.
An’da kalmalardan kopmuşuz hep sanki de ya geçmişte ya da gelecekte yaşar gibiyiz özlemini çektiğimiz şeyleri arar gibi yahut günah çıkarır gibi..
Konuşulmayan anlaşılmazlıklarımız var,
Sevgiye inanıp belki de zamanla geçeceğine inandığımız iletişimsizliklerimiz var.
Müthiş bir inanç örneği ama belki de biraz plastikten, o kadar..
Asla anlatamadığım suskunluklarım var bir de.
Sesli söylediğim an tüm kuşanmışlıklarımı alt üst edeceğini düşündüğüm suskunluklar.
Güneşin en aydınlık, şarkıların en güçlü sesle söylendiği noktada; ufak bir karadelik misali “ bir plak gibi dönüyor.”
Sonu yok, başı belli değil, ne olacağı çok da umrumda değil..
Yaşıyorum ve nefes alıp veriyorum, işe gidiyorum, arkadaşlarımla buluşuyorum, ağlıyorum ve gülüyorum ve sinirleniyorum bazen ama asla heyecanlanmıyorum.
Susmalarla, var edilen inanmalarla; büyümenin biraz da içini şarkılar söyleyerek döken bir kadınken, kendine verdiğin sessiz sırlara mahkum bir kadın oluşuna tanık olmak olduğunu anlıyorsun biraz da..
Geçen gece rüya gördüm, siyah beyazdı yine rüyam. Böyle dümdüz kapıları olan odada bir şey var böyle dümdüz yatakta, ne ama , gerçekten bilmiyorum. Ona sarıldım hiç konuşmadık ama hislerimi anlayıp empati kurduğunu hissettim. Çok garipti tüylerimi diken diken eden bir şeydi , uyandığımda da tüylerim diken dikendi. Hisler kelimelere sığmaz ya bazen, kelimesi olmayan bir histi işte. Sanki sarıldığımda, 2 saniyelik sarılmada ayları, yılları anlatmışım gibi.Bir şiirinde geçiyor ya hani “ Sensin, iyi anlarsın beni..” diye sonra diyorsun ya bir de “ Anlaşılmak -değil mi ama - sanki kimsenin olamaz.” diye.. Öyle işte.. İnsan yaşıyorken özgürmüş ya hani belki şimdi değil ama elbet bir zamanda karşılıklı rakımızı anlaşılmamaya içeceğiz seninle..
Belki de ilk kez etkisinden çıkamadığım güzel bir masal için yazıyorum bunları..
Süreç içinde de eklemeler yapacağım elbet bu yazıya, keza şu an yanımda televizyon, aklımda müzik ile yazıyorum bunları.
Kings of Convenience..
Hayatıma çok geç giren ama hayatıma olumlu anlamda çok fazla katkısı olan, çok tuhaf zamanlarıma , iyi ya da kötü diyemediğim ama ağırlık ve hüzün dozu yüksek anlarıma eşlik eden bir grup.
Zaten bu grubun yükleri rüzgara savurmak gibi bir özelliği var.
Dinlerken masaldaymışım gibi hissettiğim grup, canlı dinledikten sonra masalları uyanıkken de hissetmemi sağladı.
Umarım bu hissi hiç kaybetmem..
Erlend Oye'nin ne zaman herhangi bir müzikal etkinliğini açsam platformlarda, hep dalar gider başka şey düşünemezdim..
Şimdi canlı performansındaki o ruhu, karakteri, tavrı, müzik hissiyatı, dansları..
Bir hayal kursam bu adamdan eksik ya da fazla olamazdı sanırım.. Bir dünya kursam kafamda, Erlend gibi olurdu o Dünya..
Konser sonrası içimde yaşadığım hissi anlatmam kelimelerle çok zor.
Hala konser videolarına bakıyorum.. Binlerce insanın nasıl da aynı dili konuşup, aynı şeyleri hissedebildiğine gördükçe şaşırıyorum.
Bu karanlık zamanlarda birlikte bir şeyler hissedip söyleyebilmenin, dans edebilmenin , sevgiden, aşktan bahsetmenin ve bahsederken hep bir yürekten hissedebilmenin tadı, bunların yaşanması bir insanın başına ömrü boyunca kaç kez gelir, gelebilir mi bilemiyorum..
Bu hissi hep içimde taşımak ve konserde dans ettiğim o ana onlarca yıl sonra bile tutunmak istiyorum.
Derinlik aradığım her zaman ve her yerde belirsizlik buldum ben..
İnsan bazen sığ bir netlik istiyor..
Anlam aramak ve anlamak yoruyor bazen..
Şarkıda geçtiği gibi..
''İnsan bazen kaybolmak ister, kendi kendine kalmayı özler
Hayaller kurmayı sever, gerçekler bazen az gelir..''
Yine kendimi çaresiz hissettiğim zamanlar..
Geç kalmışlık hissi daha sık yokluyor artık beni.
Yanlış kararlarımın ve geç kalmışlıklarımın bedeli o kadar ağır ki..
Yok olmak istiyorum evrenden.. Adımı dahi anmasınlar.
Ben ise his hissetmeden toz zerresi olup yok olayım bu evrenden.
Anı yaşayamıyorum, nasıl olsa bitecek diye.
Adım atma cesaretim kalmadı.
Sadece yok olmak istiyorum
Her şeye veda ediyor gibi hissediyorum kendimi..
Böyle istemsizce her cümlem veda cümlesiymiş gibi geliyor..
Neden böyle saçma bir psikolojiye girdim bilmiyorum.
Biliyorum bitecek..
Ama bitsin artık..
Bazen diyorum, öyle bir bitsin ki başlamasın.
Ya da öyle bir bitsin ki bundan sonrası hep güzellik olsun..
Bilmiyorum..
Ama bitsin.. Ben yoruldum ve ben artık bitsin istediğim için her daim veda ediyorum..
