Barış Bıçakçı'nın dediğini biraz daha değiştirerek, ''Bazen sanat hayattan daha açıklayıcıdır..'' demek istiyorum.
Ruhumun kırıklarını şarkıya yaslayıp tek kelime bile etmeden öylece durmak iyi gelir belki.
Yaşıyoruz.Var oluyoruz.. Hissediyoruz..
Ve gerçek şu ki yaşananlar değil hissedilenler hayatı oluşturuyor.
Bir mum yaktığımda onun alevinin gözlerimi alması hoşuma gidiyor.
Buna bir isim koymak bir hayli zor. Lakin ruhun karmaşıklığına ne kadar dirensem de karşı koyamıyorum.
Bir an geliyor ve yüzüme çarpıyor tüm baş etmeye çalıştıklarım sanki benimle alay eder gibi.
Hissediyoruz ya hani, işte bundan kaçış olmadığını ve baş edilemeyeceğini anlıyorum.
Müziğe yaslanmak istiyorum. Eksik kalacak belki ama benim söyleyemediklerimi de söyleyecek sanki.
Ben dilsiz ve sağır biriyim üstelik artık elimde tuttuğum kalemler de parçalanıp mürekkebe buluyor her yeri.
Çalan müzik içlerde bir yerlerde.
Arıyor ve bulamıyorum onu. Sadece konuşuyoruz.Kimsenin bilmediği kendimize has dilimizde.
Bir yerlerde bir şeylerin mümkün olduğunu söylüyor müzik bana.En çok da bu canımı yakıyor zaten.
Mümkün olduğunu söylüyor ya sonra fısıldıyor kimse bizi duyamasa da ''Bulamayacaksın..'' diye.
Şarkıya yaslanıyorum.
Saatlerce ve saatlerce konuşuyoruz.
Başka ne gelir ki zaten elden.
https://www.youtube.com/watch?v=h6mjwc9HUXc
