Gene satırların başındayken
Ve çekinirken yazmaya ve kaçamazken yazmaktan
Ve düşmüşken gardım, çırılçıplak iken
Ve beklemişliklerleyken, özlem doluyken
Ve kavuşmaların maviliğinde daha çok özlerken
Karmaşıkken en kendimi bildiğim anda
Sen..
Tanımlayamadığım yıldızların sonsuzluğundasın
Uzaksın..
Yanımda otururken evrenin bir ucundasın
Yeniden beni kelimelerle buluştururken kırıklıklarımı hatırlatansın
Dünya'nın büyüklüğünü tüm hücrelerimde hissederken
Kendi küçük ruhuma hapsolmalarımsın.
Umudumsun umutsuzluğumda
Ve var oluşumu hatırlatansın da hayallerimde
Şimdi en güzel anın son zerresinde
Belki gene karamsarlığımlayken
Ve umut etmem gerekirken
Ve dileklerim yıldıza dönüşürken
Ve süpernovalarımın en şiirsel renkleriyle bezeliyken
Her şey bir yok oluş hikayesi gibi çalıyor kulaklarımda..
Öyle bir şarkı ki bu bilirsin..
Evren en güzel sözünü en karanlık bitişlerde fısıldar keza..
