Acım gittikçe artmıyor.. İçim gittikçe ölüyor.. İçim öldükçe kendimi öldürmeye başlıyorum bilinçli olmadan.. Mesela hava yerine sigara dumanı almaya başlıyorum.. Yaşamak için değil daha çabuk öldürmek için alıyorum suyu, yiyeceği vücuduma..
Bir insanın acıdan her hücresi uyuşurmuş da içinde ta içinde bir dünyanın gizli olduğu kara bir noktada bir şey tüm ruhunu yakarmış. Tüm acıların kaynağı gibi.
bilmiyor idim..
Şimdi bu acı beni yok ediyor.
Acı arttığından değil..
Ben, yok olduğumdan..
