'' ''

Bazı karelerin ve hislerin kelimelerinin rengi olmuyor..

Bazı kelimelerin renklerini anlatabilmek gerçeklerle örtüşmüyor..

-Niye kimseler izin vermez yollarıma kuş konmasına?-

Bazen bir satır gelir de o an, anlamazsın neden olduğunu ama tam o an yaşadığın şeyi hissettirir ya sana, öylece geçti işte Nilgün Marmara kelimelerin arasından..

Şimdi nasıl anlatabilirim ki altında oturduğumuz gökyüzünün rengini..

Anlattığım gökyüzü, gökyüzüdür alelade belki,

Nasıl muhabbetimizi bulutların arasına gizleyebilirim, maviliğin sonsuzluğunu anlatacak bir ton var mı sahi?

Benim sonsuzum başkasının sadece an'ı ise peki?

Bunu hangi renk anlatabilir?

Üstüne oturduğumuz çimenlerde Güneş'in içimi ısıttığını söylerken aslında sadece vücudumdaki sıcaklığını hissedebildiğimi ve yaşama dair hissettiğim tek iyi şeyin tenime değen bir ışın sıcaklığı olduğunu ifade eden bir ton var mı cidden?

Yaşadığım güzel anlarda kıpkırmızı iken her şey, parlak bir kırmızı iken, coşkuluyken, akşamına ve hatta bir adım sonrasında onu siyah karadelik kalemlerle karalayacağımı bilmenin kabullenmişliğini ifade edebilecek bir ton?

Bilmiyorum.. Alıştığım insanların gitmesinin tonu yok en çok.. Tek taraflı dahi olsa anlam yaratabildiğim birkaç kişi ile de ayrılmanın kaçınılmaz olmasının renk'sizliğinden kaçamıyorum en çok.. 

Düşünmek yaşamaktan daha çok acı veriyor..

Hissetmek ise düşünmekten çok daha beter..

Hissettiğim onlarca güzel dakikanın yanında yaklaşmakta olan bir tek kişilik vedaya ve tek taraflı bir anlamsızlığa kapıldım yine..

Sıfat veremeyecek kadar değer verebildiğim insanlar tarafından anlamsız kalmak bir de..

Öyle yoruyor ki beni.. 

Söyleyin benim canım renklerim:

-Söyle, nerde 'Göğe bakma durakları', nerde.-

 Yanındayken mutluluğuna çok seviniyorum..
Sonrasında bir daha seninle yüzyüze tuhaf muhabbetler yapamayacak olmak ve sonrasında tamamen kopacak olmak üzüyor beni, hem nasıl.. 
Sıfatı mühim değil, sevmek hakikatten de böyle bir şey sanırım.
Sıfatlara sığdırmadan sevmek..

—-

 Uyuyamıyorum..

Yine o midemi bulandıran, beni intihara sürükleyebilecek tek şey olan karın ağrısı..

Karnımdan doğru gelip boğazlarımı yakıyor, nefesimi kesiyor..

Kalbimin atmasını , baskısını durduramıyorum..

iz

 Her insan iz bırakıyor bende.. Yaşadığım her hissin izi sonuna dek anı olarak kalıyor..
Bazen öteliyorum, bazen görmezden geliyorum, bazen hakikatten de unuttuğumu sanıyorum..
Asla geçmiyor.. 
Hislerin rengi koyulaşıyor belki ama asla etkisi geçmiyor..
Kime dair olduğunu hatırlamıyorum belki, belki de asla unutamayacağım şeyler yaşatıyorlar..
Ama hepsi, şu an olmayanların özellikle hepsi, o kadar fazla ortaklar ki.
Kırıklıklarımı biriktirdiğim yerde harmanladım onları.. Renkler yaptım onlardan..
Evren sonsuz ya hani ve Güneş'in güzelliği yağmurun varlığından ya hani,
İşte onlar Güneş'in güzelliğine gölge düşüren yağmurların renkleri benim için.
O yüzden iyi ki kırgınlıklarım desem de bir yere kadar yorgunluklarımla birlikte keşke olmasaydınız çelişkisine düşmekten de alamıyorum kendimi..

Nasıl..

 Bir insanla birlikteyken beraber kitap okumak dışında ne yapılabilir ki..

Yalnızlık başka nasıl paylaşılır?

-suz

 Her defasında aptal gibi güzel şeylerin olacağına inanıyorum..

Her defasında eksiliyorum..

Geriye dönüp baktığımda benden kalanlar ise bana öyle yabancı ve ben ise hayal kurmaya ve umut etmeye öyle küskünüm ki..