Yapabileceğin tek şey beklemektir ya hani.
Bir adım atmak istersin ama her şeyin daha kötüye gideceğini bilirsin.
Durum normalken ve her şey somutken sen soyutlaşmaya başlarsın.
Bir hissi yaşamazsın da hani o hissin tam kendisi olursun. Somut bir his olursun işte.
Lakin eğretisindir. Uymazsın dünyaya..
Anlamdıramazlar.Ve daha da kötüsü anlamlandıramadıkları için anlayamazlar da.
Sen öylece elinden bir şey gelmeden kendini anlatmaya çalıştıkça daha da somutlaşırsın.
Ama o hissin ta kendisisindir işte.
Kendi çapında çırpındıkça ve bir şeyler iyiye gitsin istedikçe daha da eğretileşmeye başlarsın.
tek çözüm uyumaktır belki.
Öyle bir uyumak ki bu, anlam kazandığın bir zamanda uyanmak istersin mesela.
Ama işte.. O da imkansızdır hani.
Uyumak uyuşmak gibi benliğini geçiştirmekten başka işe yaramaz gibi.
Öylece süregelen bir şeye alışmaya çalışmaktan başka nedir ki?
Bir ilaç alırsın..Uyursun.
Sabah olur. Devam edersin.
Olmadığın bir zaman diliminde , tekerrürlerin varlığını ve geleceğini bile bile
gene aynı hislerle senin o tek-his- olmanı sağlayan şeye tutunursun alelade.
Zaten başka türlüsünü düşünemezsinde.
Çünkü anlamındır o senin.
Var olma anlamın.
Ve başka türlü de var olmak zamansızlık kadar saçma gelir..
Ve falan filan..
