Şöyle bir geçmişe bakınca, yazdıklarımı okuyunca her defasında bunu farkediyorum..
Yazdığım kelimelerle bir şekilde içimi dökebiliyor imişim bir zamanlar.
İnsanlara kendimi anlatmaktan sıkıldığımda, anlattığımda beni anlamadıklarımı gördüğümde hep saklandığım yer idi burası..
Bugün fark ettim ki en berbat hissettiğim zamanda ne aklıma çatıdakifiller geldi ne de gözyaşı dökebildim..
Buraya bile belki biraz daha iyi hissederim diye zorlayarak yazıyorum şu an..
Ah benim değişmeyen Çatıdakifillerim..
İçimdeki kelimeler de bitmiş..
Bunu en iyi sen anlarsın.
Bir insanın kelimelerinin bitmesi sanki umudunun bitmesi gibi.
Yaşayıp hissediyorsun ve dışarı vurabildiğin, anlatmak istediğin, anlamlı gelen veyahut anlamlı gelmesini umduğun tek bir kelime dahi olmamasını en iyi sen anlarsın.
Kelimeler bile terk etti beni.
Sırada ne var bilmiyorum
Belki şarkılar belki zaman..
Umrumda da değil açıkçası.
Her şey öylesi belirsiz.
Ve daha kötüsü bir o kadar da anlamsız.
