Yine ne yazacağımı bilemez bir halde içimdeki yumrudan kaynaklı olarak oturdum buraya..
Bir dönem aklıma ne gelse yazardım oysaki..
Bir süredir yazmama sebebim ne?
Kaçmak mı? Renklere mi küstüm yoksa.. 
Ya da dışı paketli boyalardan mı sıkıldım?
Hissetmekten mi korkuyorum da yalanlara saklanıyorum?
Her zamanki gibi bilmiyorum..
Gerçekten istediğim şeyleri yaşamanın arzusuyla doluyken kendi ördüğüm ağlara bulaşıyor ruhum..
Her zaman kendimi bilme kisvesi adı altında yalanlara mı sığınıyorum sorusu ile debeleniyorum.
Her zaman olan soru.. Her zaman kaçtığım ama varlığını hep bildiğim bir soru..
Nasıl cevabından emin olabilirim ki?
Ya da hangisini neye göre seçip neye göre yaşayabilirim..
Değişmek isterken kendiliğimden kopma korkusunu, kendim olmaktan uzaklaşma hissini nasıl aşabilirim?
Ya da kendimi gerçekten anlatacak kelimeleri hep satırlara saklamaktan nasıl vazgeçebilirim?
Yine aklımda Edip'in bir sözü..
Zaten bu ara hep şiirlere, satırlara saklanmıyor musun?
''Hatırlıyorum da kelimelerini bir bir:
Şairlerin flaşları kalpleridir
Dışarıya da parlamalı biraz
Kaldı ki ben içimde gezinmekten yoruldum
Sensin, iyi anlarsın beni..''
Sensin işte kelimeler.. Yazmaktan başka anlatamıyorum kendimi..
Vazgeçemeyişlerimi korkaklıktan, o adımı atmaktan korkmalarımı ve korkmalarımı..
Ertelemekten korkmalarımı.. Kendimden, güvendiğim tek şeyden, kendimden kopmalarımı..
Ve yersiz geçen zamandan korkmalarımı
Fakat bunun için korkarken geçen yersiz zamanlarımı..
Dedim ya..
Kendi ördüğüm ağlara bulaşıyor ruhum.. 
 

 Yine başlayan uykusuzluklar..

Devam edemiyorum ben, bitiremiyorum da..

En kötüsü: önceden bitmesine üzülürken bu yaşamın, şimdiyse sadece korkuyorum..

Toparlanamıyorum ben artık

İyi şeyler çok uzak gibi hissediyorum

Nefes alamıyorum, heycanlanamıyorum, mutlu olamıyorum..

Uyuyamıyorum ben..