Seninle her konuşmamda gerçekten evimdeymişim gibi hissetmek mecburi mi benim için?

Keza bu beni gerçekten çok yoruyor..

..

Hislerimdeki dengesizliğin sebebi ben miyim yoksa yaşadıklarım mı gerçekten artık anlayamıyorum.
Stabil bir şekilde çok sevmek istiyorum
Stabil bir şekilde çok sevilmek istiyorum
Stabil şekilde işimi yapmak, gülmek istiyorum..
Arada hayatımı hareketlendiren mutsuzluklar istiyorum stabilliğinin olmadığından emin olduğum..
Umut edebilmek istiyorum şüphe etmeden..
Gönül rahatlığı ile kendimi bırakarak umut etmek istiyorum ben, artık umutlarım stabil şekilde beni yanıltmasın istiyorum da bunu gerçekleştirebilmek adına.
Ben artık mucizelere inanmak istiyorum.
Mucizelerin gitmeyeceğine ve gerçekten var olacağına inanmak istiyorum.
Ama her şey o kadar aksi şekilde ilerliyor ki.
Her şey o kadar bilinmez o kadar karanlık ki.. 
Boğuluyorum, konuşamıyorum.. Nefes alamıyorum..
Ama sürekli olarak kahkaha atıyorum bunu saklama gayesi ile..
Çünkü  ''Anlaşılmak -değil mi ama- sanki kimsenin olamaz''

 Kendimden kaçmak için yaptıklarımı insanlar mutluluk olarak algılıyor.

Öyle kusursuz bir zırh  ki bu..

 Ben artık nerde ne maske taktığımı karıştırıyorum yorgunluktan..
Maskelerim karıştıkça kendimden nefret ediyorum..
Maskelerim sivrildikçe kendimden nefret ediyorum..
Yoruldukça ve şuursuzlaştıkça kendimden nefret ediyorum..
İçime sakladığım yaralarımdan nefret ediyorum.. 
Çok yorgunum.. 
Ve en çok bundan nefret ediyorum.