İnsan Dün-ya'nın tüm seslerinden izole bir şekilde, kendine karşı, zamanına karşı, daha nesnel olduğu bir evre..
Zamanın anlamsızlaşıp, kavramsızlaşıp, sadece düşüncelerin olduğu bir evre..
Düşündüklerin ile empati kurabildiğin bir evre
Hiç o evrede çakıldığını hissettin mi?
Tüm enerjini kaçmaya harcarken, farkında olmaksızın karşılaştın mı nesnelliğin en ağır yüzü ile?
Cevaplardan korktuğunu ve onlardan kaçtığını, tam olarak onlarla yüzleştiğin an anladığın bir an?
Yaşadığın diğer anlara benzemeden,
Bağımlısı olduğun hissetmenin en gerçek hali ile,
Bir daha karşılaşmak istememecesine,
Yüzleştiğin oldu mu hiç?
-Sevgim acıyor..- diyor ya Turgut Uyar..
Daha ne söylenir ki üzerine..
Sevgim, benliğim, kendiliğim acıyor..
Fotoğraf: karloroberts
