Sonsuz

Bilmek çirkinlikmiş gibi vahşetmiş gibi geliyor bazen. 
Bugün eski fotoğraflara baktığımda fark ettim bunu.
İlk Bar'a gidişim, ilk alkolüm, ilk sevgilim, ilk ailemden ayrılışım.. ilk ne varsa..
Onları asla ama asla unutamıyorum.
Sonrasında ise her şey çirkinleşmeye tatsızlaşmaya başlıyor. 
Belki de bu yüzden hayal kurup kaçmaya başlamalarım.
Bazı şeyler hiç bozulmasın, bazı şeyleri hiç bilmeden hiç hayal kırıklığı yaşamama dürtüsü.
Ve belki bu yüzden sürekli renklere bakmalarım..
Çünkü onların tekrarı yokmuş gibi geliyor.
Her bakmamda heyecanlanmam da yaşadığımı renklere bakarken hissetmem de bundandır belki. 
Tekrarı olmayan şeyler sonsuzmuş da onları her fark etmemiz de biz de o sonsuzluğun bir parçası olacakmış gibi.
Bencillik mi sonsuzluğu olmak istemek?
Bilmiyorum.. 
Ama bunun yaşamayı tüm hücrelerinde hissetmekle ilgili olduğundan da emin gibiyim bir parça..

 ''Yaşamak, bir günü daha atlatmak demekti, o kadar.''

Gece'nin alıntısı Tomris Uyar'dan gelsin öyle ise.. 
Kusursuz beklemelerimi daha iyi anlatan ne var, bilmiyorum..

 Sabahın 6’sı..

Bağırmaktan boğazım acımış şekilde uyandığım bir rüya, bir uyku var.

Her şey o kadar tatsız ki..

Hayal

 İnsan hayal kurarak uyuyakalmayı, hayal kurduğu için uyanmamayı bıraktığı zaman yaşlanmaya başlıyor..

Yorgun

Güzel müzikleri canlı dinlemek istiyorum.
Güzel insanlarla günü birlik tadını unutamadığım sohbetler etmek istiyorum belki yüzünü unutacağım insanlarla.
Biralarımızı tokuştururken, masaya vururken gerçekten içten gelen gülümsememi her hücremde hissetmek istiyorum. 
Sokaklarda korkmadan yürümek ve yürürken saçmalamak istiyorum.
Yorulmadan ve ertelemeden yazmak istiyorum tekrardan.
Hoşuma giden bir müziği saatlerce dinlemek istiyorum başka şarkılar da dinlemeliyim demeden. 
Hissetmek istiyorum, kafamdaki düşüncelerden dolayı hissetmeyi unutmadan hissetmek istiyorum.
Ama o kadar çok gücüm yok ki.. 
Ve bu yazıyı dahi devam ettirecek gücüm yok..
O kadar fazla yorgunum ki..

Tozlu Turuncu Kolidorlar

Canım seninle sahafların tozlu kolidorlarında, kahverengiliğinde kaybolmak çekiyor. 
Sen.. Belki bir fikrim var kim olduğuna dair, belki de yok..
Bilmiyorum.. Önemli de değil..
Belki de önemli.. Onu da bilmiyorum.
Tek bildiğim sen isen şayet kaybolacağımız o kolidorlarda..
Ve buna öyle çok ihtiyacım var ki..

 Korkmadan uyumak ne demek? 

Unuttum...

 Sebep yokken sevmek..

Farklı olduğunu bile bile sevmeye devam etmek..

Karakter uyumu olmadığını bile bile, ortak yönlerde eriyebilme şansını göremeyeceğini bile bile bir yerde hala tutunmak renklere..

Bunu aştığım zaman öyle stabil, öyle kolay olacak ki her şey..