Bilmek çirkinlikmiş gibi vahşetmiş gibi geliyor bazen.
Bugün eski fotoğraflara baktığımda fark ettim bunu.
İlk Bar'a gidişim, ilk alkolüm, ilk sevgilim, ilk ailemden ayrılışım.. ilk ne varsa..
Onları asla ama asla unutamıyorum.
Sonrasında ise her şey çirkinleşmeye tatsızlaşmaya başlıyor.
Belki de bu yüzden hayal kurup kaçmaya başlamalarım.
Bazı şeyler hiç bozulmasın, bazı şeyleri hiç bilmeden hiç hayal kırıklığı yaşamama dürtüsü.
Ve belki bu yüzden sürekli renklere bakmalarım..
Çünkü onların tekrarı yokmuş gibi geliyor.
Her bakmamda heyecanlanmam da yaşadığımı renklere bakarken hissetmem de bundandır belki.
Tekrarı olmayan şeyler sonsuzmuş da onları her fark etmemiz de biz de o sonsuzluğun bir parçası olacakmış gibi.
Bencillik mi sonsuzluğu olmak istemek?
Bilmiyorum..
Ama bunun yaşamayı tüm hücrelerinde hissetmekle ilgili olduğundan da emin gibiyim bir parça..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder