...

Ne zaman bir şeyin tadını gerçekten çıkardım?

Hatırlamıyorum gerçekten..

Bir müziği sadece ne zaman istediğim için dinledim, boşluk doldurması için değil.

Veyahut ne zaman kaçmak için değil de , zevk almak için yürüdüm yollarda

Ne zaman havanın sıcaklığını, rüzgarın özgürlüğünü hissedebildim düşüncelerimden sıyrılıp sadece ana odaklanarak

Ne zaman bir meyveyi, bir pizzayı mesela ısırdım böyle tüm vücuduma yayılacak kadar lezzetini doya doya..

En son ne zaman sessizliği dinledim ben ve geceyi, sorumluluklarım doğrultusunda erken kalkmam gerektiğini düşünmeden..

Bilmiyorum..

En çok da , en sevdiğim, Güneş’i tadını çıkararak tenimde hissetmeyi,

Denizin dibine dalarak kendimi sonsuz hissetmeyi ve en çok da kendimi dinlemeyi unuttum sanırım.

Ve geceden, kendimden, zamandan, yalnızlıktan korkmamayı unuttum..

Korkmamayı unutarak da yaşamayı ve hissetmeyi unuttum ben.

Öyle bir unutma ki bu, özlemeyi gidermiyor da kavuşmayı imkansız kılıyor gibi..

Şimdi sadece bekliyorum.. 

Öylece..