Bazen gerçekten yaşamaktan hiç ama hiç keyif almıyorum..

Mutlu olduğun -an’ların arkasında hep soru işaretleri, hep kaygılar..

Bu kadar uçlarda hissetmeyi ben seçmedim, ama bununla yaşamak zorunda olan benim..

İnsanlara artık hayatlarından gidecek-mişim gibi konuşuyorum..

İnsan anlarmış ölmeden evvel yiteceğini ya bazen öyle olması için umarken buluyorum kendimi.

Vedalardan nefret ediyorum, katlanamıyorum.. Yaşamım ise sadece vedalar üzerine kurulu.

Belki de güç dediğim şey maskedir, ben artık bunu bile anlayamıyorum..