Ne yazacağımı bilmeden gene karşındayım benim canım ÇatıdakiFiller'im..
Bunalmışken içim ve gene kendimi tam manası ile bir küpün içinde hissederken belki diyorum sen benim içimi çözersin..
Sen bir nebze olsa kendimi anlatırken anlatmamı sağlarsın.
Hoş, hayatımda her an değişim, dönüşüm veyahut devinimler olmasına karşın bir tek kafa karışıklığımın baki kalması da üzücü.
Yazıya başlamadan evvel kim bilir kaçıncı kez kullandığım o meşhur mısra ile başlamak istedim gene:
-Anlaşılmak değil mi ama sanki kimsenin olamaz-
Anlamak mı derdim, anlaşılmak mı..
Artık buna bile cevap veremiyorum canım ÇatıdakiFiller'im.. Çünkü artık kavrayamıyorum.
Çok klişe bir biçimde ruhumu yaşlanmış hissediyorum ve bilinenin aksine çocuk tarafım bir personadan ibaret.
Personam beni yormaktan ziyade beni dinlendirirken ve ele geçirmesini isterken beni, aksi olmaya başlıyor ve gerçek kimliğim, arkada bırakmak istediğim kimliğim, nefes bile almadan kaçmak istediğim benliğim beni ele geçirmeye çalışıyor.
Anlamıyorum benim canım ÇatıdakiFiller'im..
Midemdeki o ağırlığın sebebini, boğazımdan doğru yükselen ve tarifinin ve hissinin kelimelerle asla anlatılamayacak denli tuhaf olan hissin sebebini asla anlamıyorum.
Ve günlerdir uyuyamıyorum benim ÇatıdakiFillerim..
Kendimle karşılaşmaktan mı korkum, yoksa benliğimi keşfetmenin huzursuzluğumu?
Tam olarak kestiremiyorum.
fakat uyuyamıyorum..
Ve yazarken yazarken fark ediyorum ki canım ÇatıdakiFiller'im,
Zaman'ın olduğu bir Dünya'ya ait değilim ben asla.
Varlığımın zaman ile çeliştiğini düşünüyorum..
Ve birbirimizi gittikçe yok ettiğimize.
Ne kendiliğimin anlamı kalıyor zaman varken..
Ne de Zaman'ın anlamı kalıyor ben hala mevcut iken.
Birbiri ile yaşamak zorunda kalan ve birbirini yok eden iki güç gibiyiz.
Yapamıyoruz..
Kelimeleri,renkleri, müziği..
Her şeyi anlamsızlaştırmaya başlıyoruz bir arada iken..
Uyumamak bile anlamını yitiriyor, hayal kurmak bile karmaşıklaştırıyor.
Ve sevmek ve sevmek ve sevmek..
Sevmek ve sevilmek.. -Değil mi ama- Sanki kimsenin olamaz..