Ömrü oturup düşünmek ile geçerdi ki keza başka seçeneği yoktu o zamanlar.
Yaşamın getireceklerinden heycanlanır, hayaller kurar idi.
Işığı kapatıp sokak lambalarına saatlerce bakardı. Mekanı önemsemeksizin yıldızlara bakıp dolaşırdı onlarla evreni. Ruhu da iyi idi sanırım bir parça. Her zaman beyazın üzerine yaptığı resimleri düşünürdü.
Bir zamanlar bir kız hatırlıyorum ki üzülse dahi pes etmek geçmedi aklının ucundan bile ve hayallerine yenik düşmek.
Şimdi gene ışığı kapatıp güzel bir müzik eşliğinde kendimi kelimelerde bulmuşken gülümsedim ona.
Bana baktı. 'Neden?' diye sordu.Cevap veremedim. gülümsemeye devam ettim.
'Kelimelerim yok sen sadece dinle, nolur soru sorma.' diyebildim..Ağzımdan sadece bu cümleler çıkabildi
Gitti sonra.. Ben de kal diyemedim ki kalmazdı zaten.
Artık resimler siyahın üstüne silikleşen yazılardan ibaretti.
Şu an müzik bilmiyorum kaçıncı kez çalıyor. Ben düşünüyorum sadece.
Elimden başka bir şey gelmiyor.Silineceğini bile bile kelimeleri yazıyorum inatla belki yazdıklarımın rengi beyazlaşır umudu ile.
Ben hala ara ara hatırlayacağım beyazlar üzerine umutla resim yapan o tatlı kızı.
Sonra bir müzik açacağım, arkasından bakakalacağım..
(No Land - Yüzerdik şarkısına ithafen)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder