Dün yatmadan sana şöyle bir cümle yazmışım:
Seni sevmek Dünya'nın en büyük yalnızlığı..
Şu an içim benliğimi aşacak gibi hissediyorum..Bir o kadar da bir şey yapmak istemiyorum.
Senden sonra kimseyi sevemeyeceğimi hissediyorum.. Belki de erkenden konuşuyorum, bilmiyorum..
Kafam o kadar karışık ki..
Dünya'ya ilişkimizin gözünden başka şekilde bakamıyorum. Her şey o kadar yerli yerinde gözüküyor ki bu ilişkide, biten ilişkide..
Sanki tam olması gereken şekilde olmuş gibi. Neden bittiğine dairse tek mantıklı cümle kuramıyorum.
Her şey o kadar kusursuz geliyor ki geçmişe bakınca ve hala.
Dünya'da beni bir sen sevebilirmişsin de bu sevgi de bitince kendim bile kendimi sevemez olmuşum gibi.
Herkese gülmekten çok sıkıldım, sana bile..
Her şey yolundaymış gibi davranmaktan çok sıkıldım.
Osmangazi Tramvayı geçerken ''Stadyum'' durağından geçeceğini bilerek üzülmekten çok sıkıldım mesela.
Ne yapacağımı bilememekten de..
Her yerde anıların olmasından sıkıldım, ama bu anılardan kaçınca öleceğimi bilmekten de..
Ruhumda çok büyük bir yer ölüyor ve ben buna katlanamıyorum.
Öylesine yaşayamıyorum. Ben seninle yıllardır aradığım hayat amacımı bulmuş idim.
O kadar canım yanıyor ki şimdi..
Sevilmek var olmak ile eş değer benim için, biliyorsun..
Şimdi var olmayan bir ruhun bedenini idare etmeye çalışıyorum.
Sıkıldım..
Seni sevmekten vazgeçebileceğimi sanmıyorum, vazgeçmek istediğimi de sanmıyorum hoş..
Bile bile lades benimki..
Dedim ya, Seni Sevmek Dünya'nın en büyük yalnızlığı..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder