Anlamak Yordu Beni..

Yaşamda bazı şeylerin asla değişmediğini anladığın anlar oluyor bazen.
Lanet diyorsun kimi zaman..Şanssızlık oluyor bazen, bazen zamansızlık oluyor bazense yanlış yer...
Her zaman saklanmanın bir yolunu buluyoruz bahanelerin ardına.
Bir şekilde kabullenmekten kaçmanın yolunu ediniveriyoruz ansızın.
Öylece durup beklemeye başlıyorsun sonrasında.
Beklemelerin bitti sanarken ve gerçekten yaşamaya başladığını düşünürken aslında sadece duruyormuşsun..
Durduğun yerde duran zamanı resim yaparak anlamlı kılmaya çalışıyormuşsun.
Zaman durur mu hiç?
Duruyormuş işte..
En çok bunu anladığında kırılıyorsun.
Hissetmekten kaçtıkça ve bunu başardığını sandıkça daha fazla başa dönmeye başlıyor insan.
Ve şaşırıyor da..
Mutluluktan karnının ağrıdığı günlere, heyecandan onbinlerce adım yürüdüğü zamanı düşündükçe şaşırıyor insan..
O an anlıyor işte en çok zamanın durduğunu.
Bir adım atacakken duvara toslamayı, eylemlerini gerçekleştirirken ve hayatı devam ederken ruhunun hep aynı yerde kalmasını o zaman anlıyor.
Zamanın ruha ait olduğunu en iyi o zaman anlıyor.
Ve kafası da karışabiliyor bazen insan ama en çok herkesin aynı olmayı düşlediği zamanlarda.
Farklılıkların ve inceliklerin kusursuzluğu, dinlemenin ve konuşmanın, konuşurken susabilmenin ve en çok da susarken anlatabilmenin kusursuzluğunun unutulmuş olduğunu görünce şaşırıyor.
Sevme hürriyetinin bile tutsak olduğunu görünce, hisler kadar özgür iken onlar kadar tutsak olduğunu fark edince şaşırıyor..
Bazı şeylerin hiç değişmediğini anladığı anlar dedim ya hani işte tam o zamanlarda sadece daha fazla anlamaya başladığını zamanı çok daha fazla durdurmaya başladığını anlıyor.
Edip'imin dediği gibi aynı..
''Kısaca söyleyeyim anlamak yordu beni..''