Bu evrende aynı dili konuşabilmek yasak..
Nefes almak yasak..
Özgürce, zamansız,, mekansız, sıfatsız ve kalıpsız sevmek yasak.
Bu evrenin kuralları evvelinden koyulmuş gibi sanki ve karşı geldikçe daha da sertleşir gibi,
Uyarladıkça daha da kalıba sokar gibi..
Neden aynı dili konuşamıyoruz?
İki insan aynı şeyleri hissederken ve söylerken neden sıfatlandırılmak zorunda.
Paylaşamaz mıyız ruhlarımızı?
Özgür kılamaz mıyız sınırlandırmadan,kalıplandırmadan?
Kavrayamıyorum..
Nefes almanın kusursuzluğunu fark edememeleri..
Somutluğa , büyük hareketlere ve daha fazlasını istemenin anlamsızlığını
Kavrayamıyorum.
Bir şarkının güzel bir cümlesinde geçebilmek veyahut bir rengin kusursuzluğuna dalmak kadar basitken hayat insanların nasıl bu kadar karmaşıklaştırdığını,
Veyahut evrenin bu kadar fazlaca kalıba sokmalarını
Kavrayamıyorum asla..
Diyorum ya,
Bu evrende aynı dili konuşabilmek yasak,
Aynı yalnızlığı paylaşmak, aynı renkleri sevebilmek yasak..
Kavrayamıyorum..
Kavrayamıyorum..