'Susarak Katlanıyoruz Her Mutsuzluğa'

Bitmiş bir 2019 var şimdi geride bıraktığım.

Öyle uzun öyle anlamsız geliyor ki bırakmak ve yaşamak ve karışmak..

Evet karışmak.. 

En çok da o anlamsızlığı bunca hissederken. 

Yaşadığım, hissettiğim, mutlu olduğum, 

yataktan saatlerce çıkamayacak kadar çok canımın yandığı,

sancılarımın olduğu,

Gülmekten düşünemeyecek kadar sarhoş olduğum yaşantılar..

O an bu kadar sivri yaşarken her şeyi, şimdi belki fotoğraf karesi veyahut sabah uyandığında hatırlamadığın bir rüyadan farksız olan o zaman dilimleri.

Hatırlayamazken ve karışırken ruhuna, tüm bu hissedilenlerin ve düşünülenlerin farksız olması ama bir yandan da o kadar aynı olması..

Öyle garip öyle tuhaf ki..

Nasıldı diye düşünüyorum dünden beri 2019 için..

Gerçekten bir cevabım yok..

Yaşadım, yaşandım, yaşlandım..

Bu kadar hepsi.. Hissettiklerim önemsiz ve anlamsız.

İçimde her yeni dilimde oluşan renklerin laciverte dönmesi gibi, tüm renkleri siyaha çevirmesi gibi.

Anlamı olmayan her şey gibi yitip gitti o da.. Ve insan belli bir dönemden sonra en çok anlamı ararken en çok anlamsızlığı anlıyor sanırım.

Anlamak bile bu kadar karmaşıkken insanın böyle güç bir şeyi anladığından emin olması ne tuhaf sahiden..

Kişiler hep oldular.. Benim insanlarım..Sevdiklerim, nefret  etmek istediklerim, daha çok tanımak istediklerim.. Ve hiç tanışamadıklarım..

Hepsi silüetken asla yok olmuyorlar içimde.. Öyle sesli bir koro ki bu kendi anlamlarında kocaman bir anlamsızlık onların sesleri..

Ve zaman..

O kadar lafım yok ki bu rüzgara karşı.. Ancak bir alıntı ile anlatabiliyor 21 gramlık ruhum renklerini:

''Yaşlandık da ondan mıSusarak katlanıyoruz her mutsuzluğa
Saatlendiriyoruz günü
Bölüyoruz dakikalara
Bir hiç oluncaya kadar bölüyoruz onu.''

Susarak katlanırken ve bunca karmaşıkken her şey gene istemsizce ve her geçen gün çok daha anlamlı bir şekilde söylüyor 'Kırmızı' olduğu yerden Edip Cansever..

''Ne gelir elimizden insan olmaktan başka..''