Dişimi sıkıp her defasında bir anlam bulmaya
Umudumu devam ettirmek için sebep aramaya devam ediyorum.
Ama bazen öyle anlar oluyor ki neyi tutsam elimde kalıyor.
Kafamdaki karmaşalardan yorgun düşüyorum.
Konuşmak istemiyorum ama o kadar çok şey anlatmak istiyorum ki.
Böyle her şeyin bir bir yıkıldığınıı hissettiğin bir an oluyor.
Her şey yalanmış gibi geliyor insana.
Tüm hayaller, renkler, konuşmalar ve her şey.
Sürekli olarak kendine söylediğin ''Geçecek''lerin bile yalan olduğunu anlıyorsun.
Başın dönmeye ve sadece içinde bulunan boşluğu yaşamaya başlıyorsun.
Önceden de buna benzer şeyler yaşadığımı hissediyorum.
Lakin belli bir dönemden sonra sanırım insan tüm bu hislere ek tükendiğini hissediyor.
Nefes alamamaya, anlam bulamamaya, heyecandan huzurdan ve her şeyden kopmaya başlıyor.
Bir yerde gerçekten hissetmemek için yaşamaya başlıyor insan.
Zaman geçsin diye nefes almaya başlıyor.
Ve öncekinin aksine bu sefer gerçekten geçecek mi emin değilim.