Düşünce..

 Bir süredir aklımda olan ve yeni yeni fark ettiğim bir şey var..

Biri ile vedalaşma düşüncesi, bir daha görememe düşüncesi, beni vedalaşmaktan ve görememekten daha çok üzüyor..

Hayatın içinde yok olup giderken bir şekilde boşluklar doluyor belki de..

Dolmayan düşünceler ve hisler oluyor..

Vedalaşmadan evvel karnına kramplar girerken, uykuların kaçarken; belirli süre sonra buruk bir özlemden, eski bir rüyadan başka bir şey olmuyor yaşananlar..

Özlemin büyüse bile içinde, anıların kokusu tütse bile burnunda; o vedalaşmadan önceki hüzün asla olmuyor..

Belki de yaşamadıklarımızdan korkuyoruzdur; yıpranmışlıklardan, aşınmışlıklardan, yorulmuşluklardan..

Bu kadar aşınmışken bir yenisini kaldıramama korkusundan.. 

Klişeler bunlar.. 

Ama ben, yıllar geçse bile vedalaşma düşüncesinin sancısından çıkamayacağım..

Renklerle, mekanlarla ama en çok sevdiğim insanlarla ve sevdiğimi belli edemediğim insanlarla vedalaşma hissinden, hiç ama hiç çıkamayacağım..